Przebieg II wojny swiatowej uzmyslowil dobitnie dowodztwu amerykanskiemu potrzebe posiadania psow w silach zbrojnych. Heroiczne wyczyny psow rozeszly sie szerokim echem po calych Stanach Zjednoczonych, przyczyniajac sie nawet do wzrostu popularnosci niektorych ras. Nikt w spoleczenstwie amerykanskim nie mial juz watpliwosci co do ich uzytecznosci.
Po zakonczeniu II wojny swiatowej psy licznie uczestniczyly w funkcjach pilnowania porzadku na terenach okupowanych Niemiec oraz Japonii. 25 czerwca 1950 roku armia Polnocnej Korei dokonala niespodziewanej inwazji Korei Poludniowej, a Stany Zjednoczone zostaly zaangazowane w kolejny powazny konflikt zbrojny. Psy masowo uczestniczyly w dzialaniach w szeregach zarowno armii ladowej jak i piechoty morskiej ( marines). Ponownie, okazaly sie niezastapione ratujac zycie wielu zolnierzom. Wedlug przychylnej oceny jednego z dowodcow, podczas wojny koreanskiej udzial psow w dzialaniach zwiadowczych obnizyl potencjalne straty osobowe o 65%.
Lata 50-te oraz zwlaszcza 60-te cechowal gwaltowny rozwoj gospodarki amerykanskiej. Byl to rowniez okres "zimnej wojny" i pokazny procent zwiekszonych dochodow Stanow Zjednoczonych zuzywany byl na wyscig zbrojen. To z kolei zaowocowalo raptownym rozwojem techniki wojskowej. Zmalala rola wojsk ladowych na rzecz lotnictwa. Powstalo pytanie, czy w obliczu tak daleko rozwinietej technologii psy beda nadal w stanie sprawowac swe funkcje? Ku zaskoczeniu ekspertow, rozwoj lotnictwa stworzyl nowe zadania dla psow. Samoloty bojowe o napedzie odrzutowym potrzebuja dlugich pasow do startu i ladowania. Zapewnienie ochrony duzych lotnisk powstalych na terenach wroga nie bylo rzecza latwa, jednakze obecnosc czujnych i ruchliwych owczarkow niemieckich wybitnie ulatwila to zadanie. Nastepnym zadaniem dla czworonogow, typowym dla wojny w Wietnamie, bylo odszukiwanie zestrzelonych pilotow ukrywajacych sie w dzungli. W obydwu powyzszych funkcjach pomoc psow okazala sie bezcenna. Kolejny juz raz na przestrzeni wiekow psy udowodnily niebywala zdolnosc dostosowania sie do nowych wymagan, choc warto podkreslic, ze charakter ich funkcji ulegl stopniowym przeobrazeniom. Stosunkowo mniej potrzebne staly sie psy typowo obronne, a coraz bardziej psy tropiace, chodzace za sladem. Jednym slowem, psi nos stal sie wyzej ceniony od zebow. Nawet grupa psow przeszkolonych do celow obronnych, wyszkolona byla inaczej niz czworonogi w okresie II wojny swiatowej. Przed wybuchem wojny w Wietnamie niemal wszystkie psy w amerykanskich silach zbrojnych uczone byly calkowitej nieufnosci w stosunku do ludzi. Wyszkolone w taki sposob psy gotowe byly atakowac wszystkich procz swego handlera oraz osob zajmujacych sie ich opieka lub karmieniem. Ten prymitywny sposob szkolenia nie roznil sie niczym od metod stosowanych przez Assyryjczykow czy Rzymian w okresie wojen w starozytnosci. O zmianie sposobu treningu psow zadecydowal przypadek. Potrzeba wyszkolenia ogromnej ilosci czworonogow dla oddzialow amerykanskich w Wietnamie zmusila do skorzystania z pomocy szkol policyjnych. W 1966 roku czesc czworonogow z lotniczego osrodka szkolenia ( Andrews Air Force Base) w stanie Maryland zostala wyszkolona przez Departament Policji w Waszyngtonie. Okazalo sie, ze psy szkolone przez policjantow byly latwiejsze do kontroli, nie tracac swej agresywnosci. W roku 1969 osrodek w Maryland uznal policyjne metody szkolenia jako standardowe. Wkrotce potem inne szkoly dokonaly podobnych zmian. Doprowadzilo to takze do zmian metod selekcji psow do celow militarnych. W poprzednich okresach przy wyborze czworonogow najwyzej ceniona byla agresja. Zamiast tego, stopniowo zaczeto poszukiwac psow o charakterze bardziej zrownowazonym, o duzej uniwersalnosci, sprawnosci fizycznej oraz podatnosci na trening. W rezultacie zmienil sie wizerunek "psa wojny" w amerykanskich srodkach masowego przekazu; opisy i plakaty agresywnego psa z obnazonymi klami, typowe dla okresu II wojny swiatowej, zastapione zostaly wizerunkiem pracujacego czworonoga o raczej przyjaznym, inteligentnym wyrazie.
W czasie wojny w Korei zmienily sie rowniez rasy szkolone do potrzeb wojny. Sposrod dwoch ras uzywanych po II wojnie swiatowej pozostala juz tylko jedna - owczarek niemiecki. Uwielbiane w korpusie piechoty morskiej ( marines) dobermany, w wyniku doswiadczen wojny koreanskiej stracily racje bytu, pomimo, ze doskonale potrafily spelniac wszystkie funkcje. W przypadku wojny prowadzonej zima w kraju o chlodniejszym klimacie, krotka siersc tej rasy nie dawala im wystarczajacej ochrony przed mrozem. Dla przypomnienia, wszystkie dokonania dobermanow w okresie II wojny swiatowej mialy miejsce na tropikalnych wyspach Poludniowego Pacyfiku. Natomiast owczarki niemieckie, ze wzgledu na swa wszechstronnosc, ugruntowaly swoja pozycje jako podstawowej rasy dla celow wojskowych. Calkowicie nowa rasa w sluzbie sil zbrojnych poczawszy od lat 60-tych byly labradory retrievery, ktorych wspanialy wech oraz chec do nauki sprawil, ze do dzis ciesza sie uznaniem w wielu roznorodnych funkcjach w sluzbach Stanow Zjednoczonych.
W roku 1964 rozpoczyna sie wojna z Wietnamem. Po poczatkowym okresie charakteryzujacym sie wylacznie nalotami lotniczymi, Amerykanie wkrotce zmuszeni zostali do podjecia wojny na ladzie, przy czym miala ona charakter "szarpany", typowy dla dzialan partyzanckich. Podobnie jak podczas walk na wyspach poludniowego Pacyfiku w okresie II wojny swiatowej tropikalna roslinnosc oraz warunki wybitnie sprzyjaly prowadzeniu dzialan wojennych o takim wlasnie charakterze. Glowny narzad, ktorym poslugujemy sie my ludzie, wzrok, okazal sie stosunkowo malo przydatny w gesto zarosnietej dzungli. Na przemieszczajace sie oddzialy amerykanskie czekali zaczajeni Wietnamczycy lub liczne wymyslne zasadzki. Jednakze psi nos jest ponad 1,000 razy czulszy od ludzkiego i przemieszczajacy sie na czele oddzialu czworonog mogl skutecznie ostrzec zolnierzy o czyhajacym niebezpieczenstwie. Przy sprzyjajacych warunkach pogodowych pies moze wyczuc obecnosc czlowieka z odleglosci nawet do 1,000 yardow (ponad 900 metrow), czyli zanim nieprzyjaciel zdola oddac skuteczne strzaly. Pomimo rozwoju techniki nie potrafiono skonstruowac przyrzadu wykrywajacego zapachy w rownie skutecznym stopniu. Rowniez psi sluch, 40 razy lepszy od ludzkiego, moze udzielac nieocenionej pomocy.
W poczatkach wojny bardzo szybko zorientowano sie o potrzebie obecnosci psow w kazdym oddziale. Pomimo posiadania pewnej ich liczby przez amerykanskie sily zbrojne w chwili wybuchu wojny w Wietnamie, ilosc ta byla zdecydowanie za mala. W Fort Benningan w stanie Georgia rozpoczeto masowe szkolenie psow dla wojska. Bazowano na doswiadczeniach z okresu II wojny swiatowej. Po raz pierwszy zaczeto zwracac baczna uwage na staranne dobranie charakterow psa oraz prowadzacego go handlera. Skondensowany trening odbywal sie wiele godzin kazdego dnia w ciagu okresu 12 tygodni. Poczatek stanowil trening posluszenstwa, nastepnie umiejetnosc pokonywania przeszkod w terenie. W ciagu ostatnich kilku tygodni psy uczyly sie wykrywania i tropienia ludzi obok umiejetnosci wykrywania ludzkiego zapachu. Dla wielu czworonogow powaznym problemem byly typowo specjalistyczne cwiczenia np. skoki z helikoptera nisko zawieszonego nad ziemia. Czesc psow byla nawet przeszkolona w zakresie skokow na spadochronie. Z kolei kazdy z przewodnikow (handlerow) musial wykazac sie umiejetnoscia "czytania" z gestow i postawy psa. Zdaniem sierzanta Jesse Mendeza, ktory pelnil funkcje instruktora w Fort Benningan, kazdy pies zachowuje sie nieco inaczej w momencie odkrycia nowego nieznanego mu zapachu. Naturalnie owczarek niemiecki czy labrador nie jest w stanie powiadomic swego handlera slownie, jednakze umiejetnosc drobiazgowego odczytywania np. polozenia uszu psa moze dac odpowiedz na pytanie co przyciagnelo uwage czworonoga. Czy byl to zaczajony czlowiek, zastawiona zasadzka czy moze tylko przykryta warstwa ziemi mina? Znajomosc tego mogla miec decydujace znaczenie w warunkach wojny.