Problemy okulistyczne zwierztąt są z pewnością zbliżone do ludzkich: są podobnie klasyfikowane, diagnozowane i leczone. Najczęściej spotykane problemy oftalmologiczne u zwierząt dotyczą powiek, aparatu łzowego, spojówek, rogówek, rzadziej struktur wewnętrznych oka, zmian związanych ze wzrostem ciśnienia w gałkach ocznych, soczewek, nerwów ocznych. Wszystkie zmiany w jednej bądź obu gałkach ocznych mogą mieć podłoże genetyczne, uszkodzeniowe, infekcyjne, pasożytnicze, a także wynikające ze schorzeń systemowych (humoralnych, nerwowych), mogą być również objawem klinicznym bólu. Z reguły badanie kliniczne (w skład którego wchodzi badanie oczu) wykonywane przy okazji rutynowej wizyty pozwala na szybkie zdiagnozowanie zmian i rozpoczęcie leczenia.
Podstawowe badanie oftalmologiczne pozwala wychwycić najbardziej typowe zmiany. Polega ono na ocenie wzrokowej zmian w gałkach ocznych, między innymi ich symetryczności, ułożenia, ruchu gałek ocznych. W przypadku, w którym istnieje potrzeba dokładniejszego badania, sięga się po oftalmoskop, aby przy odpowiednim powiększeniu, wykorzystując refleksy silnego światła wychwycić ewentualne detale. Często przy mniej lub bardziej ewidentnych zmianach wykonuje się test Schrimera, test zabarwiania fluoresceina, badanie cytologiczne spojówek i rogówek, posiewy bakteriologiczne, tonometrie, wywijanie powiek celem doładniejszego badania, przepłukiwanie kanału nosowo-łzowego. Szereg innych, bardziej precyzyjnych badań oftalmoskopowych, biomikroskopowych, ultrasonograficznych, angiograficznych, elektroretinograficznych wykonywanych jest przez specjalistów.
Entropia i ektropia to najczęściej spotykane wady anatomiczne bądź patologiczne w ułożeniu powiek, polegające na podwijaniu się bądź wywijaniu się jednej bądź obu powiek.
Zapalenie powiek (blepharitis) może towarzyszyć zapaleniu okolicznej tkanki skórnej bądź spojówek, lokalnym infekcjom, podrażnieniom chemicznym.
Jęczmień (hordeolum) to ropne zapalenie mieszka włosowego lub gruczołu rzęskowego bądź łojowego powieki.
Gradówka (chalazion) to przewlekłe zapalenie gruczołów tarczkowych.
Nieprawidłowe ustawienie rzęs (trichiasis) powodowane zniekształceniem krawędzi powieki wskutek przebytych stanów zapalnych, stanowi czasem wadę wrodzoną.
Dwurzędność rzęs (districhiasis) występuje jako wada wrodzona powodująca wyrastanie dodatkowych rzęs z miejsc gdzie normalnie znajdują się ujścia przewodów tarczkowych.
Zrośnięcie powiek (ancyloblepharon) częściowe lub całkowite, bywa nabyte bądź wrodzone.
Zapalenie aparatu łzowego (dacryocystitis) zwykle powodowane jest zatkaniem woreczka łzowego bądź kanału nosowo-łzowego.
Suche zapalenie spojówki i rogówki, tak zwane keratoconjunctivtis sicca, jest wynikiem braku produkcji łez bądź zmniejszonego ich wytwarzania.
Wybroczynowość, obrzęk i zapalenie spojówek (conjunctivitis) jest bardzo często spotykana dolegliwością u wszystkich gatunków zwierząt domowych, przyczyną którego są czynniki infekcyjne bądź jakiekolwiek substancje drażniące.
Grudkowe zapalenie spojówek występuje jako powikłanie, obejmując grudki chłonne tak zwanej trzeciej powieki zwróconej w kierunku gałki ocznej.
Skrzydlik (pterygium) rozwija się zwykle od strony przyśrodkowego kąta oka nasuwając się na rogówkę fałd spojówki w formie silnie unaczynionej, później bladej i błyszczącej.
Skórzak (dermoidum) stanowi schorzenie polegające na występowaniu wysepek tkanki skórnej na terenie całej gałki ocznej.
Zmiany zapalne powierzchowne, głębokie, wrzodziejące czy ropne rogówki (keratitis) to również często spotykane u wielu gatunków zwierząt problemy oftalmologiczne.
Bielmo rogówki (leucoma) jest zmętnieniem rogówki o wyraźnie białym zabarwieniu; jest wynikiem zbliznowaceń pozapalnych.
Przemieszczenie soczewki (luxatio lentis) przejawia się wypadnięciem soczewki do przedniej komory oka bądź w głąb gałki ocznej, co jest wynikiem uszkodzenia lub zniszczenia aparatu podwieszającego soczewkę.
Najbardziej znana wszystkim zaćma bądź katarakta (cataracta) jest zmętnieniem soczewki spowodowanym różnymi przyczynami. W zależności od rodzaju przyczyn wyróżnia się zaćmę wrodzoną, zaćmę starczą, zaćmę wieku młodego, zaćmę cukrzycową, zaćmę urazową.
Ropne zapalenie gałki ocznej (panophtalmitis purulenta) jest schorzeniem obejmującym całą gałkę oczną wraz z jej wewnętrznymi częściami oraz twardówką.
Terminem wypadnięcie gałki ocznej określa się przemieszczenie przed przednią szparę powiekową znacznej części gałki ocznej, co zdarza się u psów z płytko osadzonymi gałkami ocznymi na przykład u pekińczyków.
Równie powszechnie znany termin jaskra (glaucoma) oznacza schorzenie oczu, któremu towarzyszy znaczny wzrost ciśnienia w gałkach ocznych, który w ostateczności prowadzi do zniszczenia siatkówki oka i tak zwanego dysku oka, powodując całkowitą ślepotę.
Spotykane u zwierząt schorzenia siatkówki określane są rutinopatiami, wśród których wyróżnia się anomalię, dysplasję, atrofię,dystrofię. Z typowo infekcyjnych schorzeń oczu należy wymienić zapalenie spojówek wywoływane przez Chlamydia psittaci występujące głównie między innymi u kotów.
Robaczyca oczna tak zwana telazjoza występuje powszechnie u dużych zwierząt na całym świecie. Wywoływana jest przez nicienie z gatunku Telazia. Może również występować u psów, kotów i człowieka, ale w tym ostatnim przypadku wystepuje w zachodniej części Stanów Zjednoczonych i Azji. Miejscem pasożytowania tych obleńców zarówno u zwierząt dużych jak i małych jest worek spojówkowy i przewody łzowe. Ewentualne schorzenia związane z ostrością widzenia u zwierząt (optometria) ze zrozumiałych względów trudne są w rozpoznaniu i nie są przedmiotem jakichkolwiek postępowań czy procedur lekarsko-weterynaryjnych.
