Ten artykuł jest kierowany bardziej do pań aniżeli do panów. To wy czynicie nas mężczyznami i to wy możecie nas tego pozbawić. Rola kobiety w prawidłowym funkcjonowaniu mężczyzny jest przeogromna, tymczasem główny nurt medycyny tego nie zauważa.
Niemoc płciowa, impotencja seksualna jest definiowana jako zespół różnych zaburzeń układu hormonalnego, naczyniowego, neurologicznego i zaburzeń psychiatrycznych, które uniemożliwiają normalne funkcje płciowe i rozrodcze u mężczyzn. Definicja ta pomija sprawy psychologiczne takie jak stresy czy nieporozumienia pomiędzy partnerami i pozostawia około 80-90% mężczyzn dotkniętych tą przypadłością praktycznie bez pomocy. Mężczyzna aby dobrze wypaść potrzebuje dużo spokoju wewnętrznego i zrozumienia partnerki. Te czynniki są niestety pomijane przez główny nurt medycyny, która impotencję traktuje bardzo mechanicznie, skupiając swoją uwagę na członku, a nie na całości i złożoności procesów psychologicznych doprowadzających do tego, że mężczyzni są bardziej lub mniej męscy. Tak samo anatomia mężczyzny jest często pomijana w podręcznikach medycznych i nawet studentom medycyny czy lekarzom trudno jest znaleźć normy wielkości organów rozrodczych, a jest to o tyle ważne, że nie tylko u kobiet występuje tzw. kompleks członka (przeciętna długość od podstawy do ujścia cewki to 12.5 cm, co oznacza mniej więcej to, że 50% jest poniżej, a 50% powyżej przeciętnej). Seksuologia, nauka zajmująca się problematyką seksu między ludźmi jest stosunkowo mało znana, a jeszcze trudniej znaleźć dobrego specjalistę, który nie tylko pacjentom, ale również lekarzom wytłumaczyłby zawiłości dobrego współżycia seksualnego. Z ramienia oficjalnej medycyny impotencją zajmuje się urologia, dział medycyny układu moczowo-płciowego, która często mechanicznie wręcz podchodzi do sprawy.
Impotencja jest definiowana również jako zaburzenie wzwodu, wytrysku nasienia lub obu tych funkcji na raz. Wzwód członka zaczyna się od podniecenia, które jest skomplikowanym procesem psychiczno-endokrynologicznym. Bodźce wzrokowe, zapachowe, dotyk, wyobraźnia doprowadzają do napływu krwi do rozszerzonych naczyń żylnych członka i zatrzymania jej odpływu. Dochodzi do spowolnienia przepływu krwi przez żyły i do nagromadzenia krwi w członku. Przedłużona stymulacja może doprowadzić do wytrysku nasienia, procesu równie skomplikowanego jak sam wzwód i wymagającego współdziałania układu nerwowego i drobnych mięśni miednicy. Wytryskowi towarzyszy orgazm definiowany jako psychologiczno-cielesne zjawisko występujące w wyniku rytmicznych skurczy mięśni miednicy. Sam orgazm może wystąpić bez wzwodu, wytrysku, lub też przy wytrysku wstecznym (retrograde ejaculation), gdy nasienie jest kierowane do pęcherza moczowego, a nie przez cewkę moczową na zewnątrz. Zaburzenia wzwodu są definiowane jako utrata pociągu seksualnego (libido) lub jako niemożliwość zapoczątkowania i utrzymania wzwodu. Do zaburzeń wytrysku zalicza się brak wytrysku, wytrysk przedwczesny (ejaculation precox), niemożliwość osiągnięcia orgazmu. Mechanizm wzwodu członka jest zależny od połączeń układu nerwowego, krwionośnego, endokrynologicznego. Zaburzenia wzwodu mogą być powodowane chorobami endokrynologicznymi, chorobami układu moczowo-płciowego, problemami psychologicznymi.
Niedorozwój jąder i zbyt niski poziom testosteronu, nadmiar hormonu prolaktyny często prowadzą do zaburzeń pociągu seksualnego, rzadziej do zaburzeń samej erekcji. Wiele leków używanych do leczenia chorób medycznych przyczynia się do impotencji. Praktycznie wszystkie leki nadciśnieniowe, niektóre leki używane do leczenia chorób układu pokarmowego, moczopędne, niektóre antybiotyki przeciwgrzybicze, przeciwdepresyjne, uspokajające, przeciwlekowe zaburzają proces wzwodu. Używki takie jak alkohol, narkotyki, papierosy na drodze różnych mechanizmów mogą zaburzać wzwód. Choroby prącia takie jak bolesne wzwody (priapism), choroba Peyroniego (niesymetryczne zwłóknienie członka doprowadzające do jego skrzywienia), czy też urazy mogą dawać problemy ze wzwodem. Choroby centralnego układu nerwowego takie jak guzy mózgu i rdzenia kręgowego, kiła mogą prowadzić do nieodwracalnych problemów erekcji. Uszkodzenie w wyniku operacji prostaty lub odbytu nerwów odpowiedzialnych za wzwód jest również przyczyną impotencji. Neuropatie, choroby doprowadzające do zaburzeń przewodnictwa nerwowego są również odpowiedzialne za dużą część problemów ze wzwodem. Cukrzyca powoduje zaburzenia wzwodu na drodze neuropatii, jak też zaburzeń krążenia i doprowadzania krwi do członka. Najczęstszymi chorobami naczyń krwionośnych, które zaburzają wzwód są miażdżyca naczyń krwionośnych (miażdżycowe zwężenie aorty lub drobnych naczyń bezpośrednio doprowadzających krew do członka), przecieki żylne przy nieprawidłowych połączeniach tętniczo-żylnych, choroby żył członka.
Do wytrysku przedwczesnego, z niepełnym lub pełnym wzwodem, przed zaczęciem lub w trakcie stosunku, dochodzi najczęściej w wyniku stanów lekowych, napięć psychicznych, presji by dobrze wypaść.
Medycyna zgadza się z poglądem, że stany lękowe, depresja są częstymi przyczynami impotencji. Do innych przyczyn zalicza przyczyny niemedyczne takie jak brak zainteresowania partnerem, problemy małżeńskie, poczucie winy i zboczenia seksualne, obawy, zmęczenie. Zły ogólny stan zdrowia również może przyczyniać się do impotencji. W odróżnieniu od organicznych przyczyn impotencji wymienionych wcześniej, mężczyźni z impotencją psychologiczną mają wzwody członka w czasie snu lub odprężenia. Impotencja psychologiczna najczęściej nie wymaga dodatkowych badań i testów. Przy ustalaniu organicznych zaburzeń niezbędne są testy krwi, testy przepływu krwi przez naczynia prącia, skomplikowane testy przewodnictwa nerwowego. Leczenie impotencji organicznej wymaga poprawy zaburzenia odpowiedzialnego za impotencję. Diagnostyka jak też i leczenie impotencji organicznej jest prowadzone przez specjalistyczne ośrodki i jest czasami kłopotliwa dla pacjenta i nie zawsze skuteczna. Podawanie testosteronu pacjentom z jego niskim poziomem niewiele różni się od podawania placebo (neutralnej substancji). Podobnie jest przy innych zaburzeniach typu organicznego, gdyż bardzo często do organicznych zaburzeń dołączają się zaburzenia typu psychologicznego. Zabiegi operacyjne poprawiające dopływ krwi do członka są zabiegami inwazyjnymi, a poprawione krążenie w dalszym ciągu podlega zmianom chorobowym. Wszczepy protez prącia dają chyba najlepsze wyniki, ale też mogą dawać najpoważniejsze powikłania do utraty prącia włącznie. Leki podawane miejscowo, w postaci zastrzyków lub paletek docewkowych są skuteczne w większości przypadków impotencji. Czasami leki te powodują miejscowe zwłóknienie członka lub bolesne, długotrwałe wzwody (priapizm). Na receptę lekarz może również przepisać pompkę, w którą wprowadza się prącie i wypompowuje powietrze. Powstałe w ten sposób podciśnienie powoduje zwiększony dopływ krwi do członka, a założony na podstawę członka gumowy pierścień ma utrzymać wzwód.
Od kilku lat na rynku jest dostępna Viagra, pierwszy naprawdę przeciwimpotencyjny lek, który działa poprzez bezpośrednie rozluźnienie naczyń żylnych członka. Lek ten jest bezpieczny nawet dla pacjentów z chorobami serca, chyba, że biorą nitroglycerynę lub jej pochodne. Viagra jest najczęściej używana przez ogół mężczyzn raczej jako lek rekreacyjny aniżeli leczniczy i tym tłumaczy się jej powodzenie. Do leczenia przedwczesnego wytrysku używa się obecnie najczęściej leków przeciwdepresyjnych z grupy wybiórczych inhibitorów wyłapywania serotoniny, które to leki jako objaw uboczny często same powodują zaburzenia wytrysku.
Definicja impotencji jest niedokładna i nie uwzględnia czynnika rodzinnego i socjalnego. Mężczyzna, który rok temu mógł się kochać pięć razy na dzień, a dzisiaj tylko cztery i to mu przeszkadza, i ktoś kto kochał się pięć razy w życiu i ma kochającą i kochaną żonę i pięcioro dzieci najprawdopodobniej nie wymagają żadnej ewaluacji. Definicja impotencji nie uwzględnia potrzeb i możliwości mężczyzny i kobiety. Problem powstaje w momencie dysproporcji potrzeb kobiety i możliwości mężczyzny.
