Owczarek Kaukaski
- hodowany jest od wieków na obszarach nie tylko Kaukazu, jak wskazuje nazwa rasy, ale również wzdłuż całego pasma Uralu. Jest to potężny, grubokościsty pies słynący z dużej niezależności oraz nieustraszonego charakteru. Od kilkuset lat używa się go do ochrony stad owiec pasących się na dużych wysokościach w górach, do czego predysponuje go bardzo obfita sierść. Jest to niemal idealny pies do terenów pozamiejskich, a nie dużych miast o ciasnej zabudowie. Przystosowany jest do mieszkania na zewnątrz, a nie w mieszkaniu z właścicielem. Imponująca szata zdobi go i nadaje szlachetnego wyglądu przypominającego niedźwiedzia, ale także wymaga nieustającej pielęgnacji ze strony właściciela, w przeciwnym razie będzie przekształcać się w cuchnącą zmatowiałą masę.
Owczarek Kaukaski nie nadaje się dla właściciela - nowicjusza. Wymaga treningu od możliwie jak najwcześniejszego wieku. Nieszkolony może sprawiać poważne problemy. Jest niezawodnym psem obronnym o przekonywującym wyglądzie zewnętrznym. Pies tej rasy jest bardzo nieufny wobec obcych, choć jednocześnie bardzo przywiązany do swego właściciela. Uważa się, że najlepsze osobniki pochodzą z terenów Gruzji.
Chow Chow
- to prastara rasa chińska znana już w okresie starożytności. Mięso młodego Chow Chow uchodziło za przysmak i do tego też celu rasa była pierwotnie hodowana, przy czym dietę czworonogów stanowiła wówczas (bezmięsna) mieszanka zbożowa. Do dziś spotyka się w Chinach psy hodowane do celów spożywczych. W przekazach z wędrówek do Chin, Marco Polo wspomina o używaniu psów w typie Chowów do ciągnięcia sań. Przetrwały także zapiski historyczne świadczące o stosowaniu Chowów do psich walk. Rasa znana była także bardzo dobrze wśród Tatarów podbijających kraje w okresie średniowiecza. W myśl mitologii chińskiej psy te wywodzą się od niedźwiedzi czego potwierdzeniem ma być ciemny język oraz podniebienie, na podobieństwo niedźwiedzia himalajskiego.
W rzeczywistości, rasa powstała prawdopodobnie od mastiffa himalajskiego z dużą domieszką krwi psów północnych. Charakterystyczne piękne i bardzo gęste futro, używane było dawniej w Chinach do wyrobu odzieży i stanowi doskonałą osłonę od zimna, lecz równocześnie wymaga ciągłej pielęgnacji (czesania) przez właściciela. W gorącym klimacie pies ten będzie się męczył, a nieczesane futro może doprowadzić do poważnych odparzeń skóry.
Rasa ta stanowi wyzwanie dla osób szkolących psy, gdyż niezbyt chętnie akceptuje dominację człowieka. Z drugiej strony muszę wspomnieć, że Chowy prowadzone prawidłowo przez oddanych właścicieli osiągały niezłe rezultaty w zawodach posłuszeństwa, czego byłem świadkiem. Zatem trening ich jest możliwy, choć wymaga nieco więcej czasu i wysiłku, czyli należałoby rozpoczynać go możliwie w jak najwcześniejszym wieku. Chow Chow przywiązuje się do swojej rodziny, lecz pozostaje bardzo nieufny wobec obcych, w stosunku do których potrafi być agresywny. Chow Chow posiada bardzo twardy i nieustraszony charakter, często określa się go mianem "psa jednego właściciela". Pokrywa włosowa predysponuje go do mieszkania na zewnątrz, a nie w domu właściciela, idealnie w chłodnym klimacie. Wiele firm ubezpieczeniowych stosuje politykę odmowy ubezpieczenia domu, którego właściciele posiadają psy tej rasy.
Akita
- to rasa wyhodowana w północnych górzystych częściach Japonii i zarazem największa z ras wyhodowanych w tym kraju w oparciu o psy rodzime. Podobnie jak opisany powyżej Chow Chow, wywodzi się genetycznie od psów północnych. Przed około 300 laty używano jej do walk z psami. W ciągu następnych stuleci, będąc ulubionym psem samurajów, towarzyszył w polowaniach na jelenie, niedźwiedzie oraz wiele innych zwierząt. Ten bardzo odważny oraz niezależny pies był przez długi czas chlubą i symbolem wielu szlacheckich rodów północnej Japonii. Z czasem jego popularność została nieco przyćmiona przez wyhodowanie nowej rasy Tosa Inu.
W chwili obecnej mamy do czynienia z dwoma typami rasy: typ klasyczny, znacznie lżejszy, hodowany w Japonii oraz typ tak zwany amerykański, który charakteryzuje się drastycznie przesadzonym rozmiarem oraz wagą kośćca. Również kolory psów hodowanych w Stanach Zjednoczonych zostały przejaskrawione do celów wystawowych. Typ japoński charakteryzuje zazwyczaj jednolite ubarwienie, zaś psy amerykańskie często posiadają szatę pokrytą jaskrawymi kontrastami kolorów. Bardzo gęsta sierść najlepiej pasuje do klimatów nieco chłodniejszych. Analogicznie, z tych samych powodów jest to rasa nie nadająca się do miast, a predysponowana do rejonów wiejskich. Akita jest, jak wspomniałem, psem niezwykle niezależnym. Wymaga bardzo doświadczonego właściciela, który potrafiłby cierpliwie, lecz bardzo zdecydowanie poprowadzić go przez proces wychowania. Szkolenie psów tej rasy zalecane jest w możliwie jak najmłodszym wieku. Akita potrafi być bardzo agresywny w stosunku do innych psów oraz obcych, choć generalnie jest lojalny wobec członków własnej rodziny.
Autor artykułu, George C. Urbański jest specjalistą w dziedzinie kynologii oraz hodowcą psów. Publikuje artykuły w magazynach kynologicznych w wielu krajach.
Zajmuje się szkoleniem psów i konsultacjami.
Tel.847-885-7946
e-mail: barcio@ameritech.net