Zdaję sobie sprawę, iż wybór płci obok wyboru rasy jest jednym z głównych dylematów nękających osoby zastanawiające się nad wyborem właściwego psa. Wobec tego artykuł ten chciałbym poświęcić temu zagadnieniu.
Wyobraźmy sobie dwa odmienne scenariusze ilustrujące zachowanie naszego przyszłego psa:
A. jak "Azor"
Po powrocie z pracy jesteśmy wylewnie witani, a entuzjazm czworonoga nie ustaje przez następne 15 minut. Nasz "Azor" chodzi za nami krok w krok po całym mieszkaniu, a kiedy wchodzimy do łazienki, leży pod jej drzwiami. Nie jest uparty i uczy się szybko, nie mając problemu z akceptowaniem naszej woli. Naturalnie, tak jak każdy pies lubi ruch i spacery, lecz jego poziom aktywności jest średni. Zainteresowanie zabawą jest raczej umiarkowane, podobnie z tendencją do przywłaszczania przedmiotów, jak również z niszczeniem tychże przedmiotów oraz mebli w okresie szczenięcym. Wykazuje duże przywiązanie do rodziny, a zwłaszcza do dzieci, dla których jest stosunkowo łagodny, choć równocześnie może być agresywny kiedy je broni (dotyczy to szczególnie ras obronnych). Pomimo tego, generalnie agresywny nie jest. Charakteryzuje się bardziej delikatnym i wrażliwym charakterem. Zamiast biegać po ogrodzie, woli spędzać czas z rodziną, nawet jeśli jest to tylko "nudne" oglądanie telewizji. Jest dobrym stróżem, lecz raczej przeciętnym obrońcą. Słucha i uznaje zwierzchność wszystkich domowników, choć szczególne przywiązanie wykazuje dla pana domu. Jeśli posiadmy w domu jeszcze jednego psa, to "Azor" prawdopodobnie zaakceptuje jego zwierzchność.
B. jak "Burek"
Kiedy wracamy z pracy nasz pies wita nas radośnie, ale jego radość trwa stosunkowo krótko, po czym wraca do przerwanej poprzednio czynności. "Burek" lubi jak od czasu do czasu go pogłaszczemy, lecz generalnie jest indywidualistą chodzącym swoimi ścieżkami. Jest uparty, uczy się wolniej, niechętnie akceptuje naszą wolę, gdyż najchętniej wolałby dominować. Uwielbia spacery, potrzebuje bardzo dużo ruchu, a jego poziom aktywności jest wysoki. Zainteresowanie zabawą jest bardzo duże, podobnie ma się sprawa z tendencją do przywłaszczania przedmiotów, które traktuje jak swoją własność. Ulubione zabawy to przeciąganie siłowe liny, zapasy. Jest niestrudzonym towarzyszem zabaw oraz długich spacerów. Jest bardzo pogodny oraz wesoły. Posiada ogromny potencjał jeśli chodzi o niszczenie rzeczy i mebli w okresie szczenięcym. Nie jest przywiązany do rodziny, a dzieci go mogą irytować. Poziom agresji jest wysoki (szczególnie w przypadku ras obronnych), choć jeśli właściwie wychowany nie jest niebezpieczny. Ulubionym zajęciem "Burka" jest bieganie po ogrodzie, które przedkłada ponad czas spędzany z rodziną. Pomimo tego bez wahania jest gotów bronić tejże rodziny i jest doskonałym obrońcą, choć raczej przeciętnym stróżem. Słucha niezawodnie i uznaje w pełni zwierzchność tylko pana domu, lecz jest zdecydowanie najbardziej przywiązany do pani. Jeśli posiadamy więcej psów, to nasz "Burek" będzie usiłował być przywódcą czworonożnego (ale często i dwunożnego) stada w naszym domu.
Jeśli po uważnym przeczytaniu powyższych uwag uważacie, iż posiadanie Azora jest lepszym wyborem, powinniście zdecydować się na sukę.
Jeśli natomiast Burek według waszej oceny jest bliższy ideałowi psa, wówczas powinniście nabyć psa-samca.
Tutaj jednak winien jestem wyjaśnienia, iż powyższe dwa przykłady, choć prawidłowe, są tylko typowymi stereotypami charakteru dwóch płci u psów. Podałem je w czysto szkolnej, uproszczonej postaci. W rzeczywistości nie zawsze różnica pomiędzy nimi jast aż tak klarowna, a niekiedy nawet można znaleźć pojedyncze przykłady osobników, których charaktery przeczą cechom typowym dla swej płci.
Najogólniej jednak można stwierdzić, że suka jest idealna dla rodziny. Konieczna dla rodziny z dziećmi. Pies zaś jest wyborem właściwym dla samotnej osoby o silnym charakterze i dużym poczuciu humoru, która będzie w stanie docenić energię, odwagę oraz silnie zabawowy character czworonożnego pupila.