Z wielką radością i przyjemnością, za uprzejmą zgodą autora, Pana profesora Tadeusza Gadacza, publikujemy ten unikalny tekst napisany w związku z nadaniem doktoratu honorowego Jurkowi Owsiakowi, który swoją Orkiestrą wprowadził nową jakość w polskim życiu publicznym – radość z dzielenia się, ofiarność, entuzjazm, wspaniałomyślność, pomoc drugiemu, woluntariat, bezinteresowność, współuczestnictwo – to tylko niektóre określenia przynależne temu fantastycznemu przedsięwzięciu, które również w Chicago pozwala zebrać wielkie pieniądze na wielkie cele.
(fragment zamieszczony poniżej jest trzecią i ostatnią częścią tekstu, który publikowaliśmy przez ostatnie tygodnie)
LAUDACJA
Magnificencjo,
Wysoki Senacie,
Szanowny Panie Jerzy,
Szanowni Goście!
Drugi powód, to wychowacza rola Jerzego Owsiaka. Czy Jerzy Owsiak jest autorytetem? Z pewnością wielu jego wrogów, pojmujących autorytet w sposób tradycyjny, jak wzorce osobowe wyodrębnione kiedyś przez Karla Jaspersa (święty, bohater, geniusz itp.). stwierdzą, że nie jest. Jak może bowiem być nim ktoś, kto ma zbyt wyrazistą osobowość, jest wyluzowany, spontaniczny, żywo gestykulujący, nie używający literackiego języka i dodatkowo noszący okulary w czerwonych oprawkach? Z całą odpowiedzialnością trzeba jednak stwierdzić, że jest autorytetem, a nawet, jak pisze prof. Środa, jest idolem, który stał się autorytetem. Recenzenci podkreślają takie cechy Jerzego Owsiaka, jak autentyczność, szczerość, wrażliwość, zaufanie uczciwość, przejrzystość, wiarygodność, odpowiedzialność, entuzjazm. „Jerzy Owsiak – czytamy w recenzji prof. Środy – to zjawisko etyczne, choć lepiej byłoby używać terminu greckiego: paidetyczne, od słowa paideia, które mieści w sobie trzy fenomeny życia społecznego: etykę, pedagogikę i kulturę”. Umie dostrzegać w młodych ludziach dobroć. Uczy ich dumy, patriotyzmu, poczucia wspólnoty. Jest to autorytet nowoczesny, taki, który broniąc klasycznych wartości i świadcząc o nich, potrafi jednocześnie nawiązać autentyczny kontakt z młodymi. Nie bez znaczenia jest używany przez niego język, o którym ks. biskup prof. Tadeusz Pieronek tak pisze:
„Nie chodzi tu tylko o ten specyficzny, pokręcony (w nazwie prawie każdej akcji Owsiaka można znaleźć odwołanie się do tego, że coś się kręci, chyba dlatego, że kręcenie się to ruch, a ruch to życie), dla wielu dziwaczny slang, wypowiadany jego charakterystycznym głosem, aktorsko wplątanym w muzykę rockową, który był fantastycznie odbierany przez jego fanów, bo na tych falach można się było z nimi najlepiej porozumieć, ale chodziło także o jakiś bardziej obrazowy język, który mógłby trafić do wszystkich. Znaną wszystkim wówczas „mowę trawę”, która już do nikogo nie trafiała, trzeba było zastąpić zrozumiałym językiem. Owsiak stworzył taki obrazowy język, mówiąc np., że „Respirator to pudło z rurą, wartości samochodu osobowego”.
W konkluzji recenzenci zgodnie piszą:
Ks. biskup prof. Tadeusz Pieronek: „W moim przekonaniu, inicjatywa pomocy szpitalom dziecięcym, wywołana wrażliwością Jerzego Owsiaka na potrzebę zakupu płucoserca, przedstawioną w rozmowie telewizyjnej lekarzy z redaktorką telewizji Alicją Resich-Modlińską, realizowana przez WOŚP i wyniki jej dwudziestoletniego działania, są wystarczającym tytułem do przyznania Panu Jerzemu Owsiakowi tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, nawet jeżeli w motywacji tego wyróżnienia nie będziemy wskazywać na inne, bardzo ważne i liczne jego osiągnięcia w dziedzinie muzyki rockowej, paralelnej do WOŚP działalności festiwalowej Przystanku Woodstock i wielu innych dzieł związanych z osobą Pana Owsiaka, ale bezpośrednio nie nastawionych na pomoc służbie zdrowie”.
Prof. Magdalena Środa : „Uważam, że działalność, kreatywność i zasługi Jerzego Owsiaka dla edukacji, budowania społeczeństwa obywatelskiego, kultury i moralności życia publicznego są tak duże, że z pełną odpowiedzialnością i niemałym entuzjazmem wnioskuję o nadanie mu zaszczytnego tytułu Doktora Honoris Causa Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowieˮ.
Prof. Andrzej Piasecki : „Ukoronowaniem tych zaszczytów będzie nadanie tytułu doktora honoris causa. W ten sposób świat akademicki doceni Jego działalność społeczną, wychowawczą i obywatelską. Będzie to zarazem ukłon pod adresem wszystkich organizatorów i uczestników akcji charytatywnych, wśród których istotną rolę odgrywają studenci oraz uczniowie. To ważny dowód wspierania ludzi, organizacji i idei, działających na rzecz partycypacji, tolerancji i patriotyzmu; budujących społeczeństwo obywatelskie; realizujących w praktyce głębokie wartości humanistyczneˮ.
Jerzy Owsiak umie znaleźć nowe słowa dla starych wartości. Jego „róbta co chceta” nie jest przecież zachętą do samowoli, anarchii, czy destrukcji, jak zarzucają mu to jego przeciwnicy, którzy moralizując nie są w stanie zachęcić młodych do działania i realizacji wartości. Z całej postawy Jerzego Owsiaka, jego inicjatyw i przenikających ich wartości wynika, że „róbta co chceta”, to współczesna, nowoczesna forma starego zawołania św. Augustyna: „kochaj i rób co chcesz”.
Żyjemy w czasach destrukcji wartości i kryzysu autorytetów. Dlatego tym bardziej należy cenić tych nielicznych, a z pewnością należy do nich nasz doktorant, którzy w powszechnym rozchwianiu potrafią zachęcać do dobra, budzić wrażliwość, wskazywać drogę i wychowywać do wolności odpowiedzialnej. Doktorat honorowy dla Jerzego Owsiaka jest apelem o przywrócenie wartości wychowania, którą zagubiliśmy w ponowoczesnym świecie.
Zbyszek Kruczalak
'