Illinois nie zezwala już współmałżonkom, którzy się rozwodzą, na dochodzenie roszczeń rozwodowych na podstawie winy. Nie oznacza to jednak, że zachowanie współmałżonków nie może wpłynąć na ugodę rozwodową („divorce settlement”) lub wyrok rozwodowy („divorce judgment”). Współmałżonkowie, którzy marnują („waste”) lub niszczą („destroy”) mienie podczas rozpadu małżeństwa lub w trakcie postępowania rozwodowego, mogą być winni dyssypacji aktywów („dissipation of assets”).
Definiowanie dyssypacji aktywów
Prawo stanu Illinois definiuje dyssypację aktywów jako wykorzystanie majątku do celów niezwiązanych z małżeństwem, gdy małżeństwo przechodzi nieodwracalny rozpad („irreparable breakdown”). Przykłady dyssypacji aktywów obejmują sytuacje, takie jak (nie jest to wyczerpująca lista):
- Po złożeniu przez żonę wniosku o rozwód, mąż postanawia celowo zniszczyć meble z gospodarstwa domowego, aby żonie nie można było przypisać tych przedmiotów podczas podziału majątku.
- Mąż i żona doświadczyli rozpadu związku. Mąż wdaje się w romans pozamałżeński. Wyczerpuje swoje karty kredytowe, aby zapłacić za wystawne wakacje dla siebie i swojej kochanki.
- Współmałżonek, który zdaje sobie sprawę z nieuchronnego rozwodu, wykorzystuje większość wspólnego konta oszczędnościowego na nadmierne uprawianie hazardu („gambling”) i zażywanie narkotyków.
- Kiedy współmałżonek nie spłaca kredytu hipotecznego, chociaż uzgodniono, że to właśnie on jest odpowiedzialny za spłaty.
To tylko kilka przykładów, w jakie współmałżonkowie mogą popełnić dyssypację aktywów przed rozwodem lub w trakcie procesu rozwodowego. Aby jeden współmałżonek mógł wnieść skuteczne roszczenie o dyssypację aktywów przez drugiego współmałżonka, drugi współmałżonek musiałby zmarnować, zniszczyć lub wydać znaczną ilość majątku lub funduszy pod koniec małżeństwa. Drobne wydatki i zakupy, które miały miejsce, gdy małżeństwo było jeszcze trwałe, nie są zwykle klasyfikowane jako dyssypacja aktywów. Prawo stanu Illinois dotyczące dyssypacji pierwotnie miało zastosowanie tylko do majątku małżeńskiego („marital property”). Jednak od tego czasu ustalono w orzecznictwie, że marnowanie lub niszczenie mienia pozamałżeńskiego („non-marital property”) można w niektórych przypadkach również uznać za dyssypację aktywów.
Roszczenie o dyssypację i obrona
Jeśli jeden współmałżonek postanowi wystąpić przeciwko drugiemu z roszczeniem o dyssypację, będzie musiał podać w roszczeniu pewne szczegóły. Będzie musiał podać datę, którą należy wykorzystać do oznaczenia rozpadu małżeństwa, ponieważ zgodnie z prawem stanu Illinois, dyssypacja nie podlega zaskarżeniu („is not actionable”), gdy małżeństwo jest zgodne i nienaruszone. Roszczenie musi również obejmować mienie, które według wnioskującego współmałżonka zostało zmarnowane lub zniszczone, oraz ramy czasowe, w których dyssypacja nastąpiła.
W stanie Illinois współmałżonek, który występuje z wnioskiem roszczącym dyssypację, musi złożyć zawiadomienie o zamiarze („Notice of Intent”) nie później niż 30 dni po zakończeniu okresu odkrycia dowodów („discovery period”) lub 60 dni przed procesem rozwodowym („divorce trial”). Należy także wziąć pod uwagę, że dyssypacja nie będzie rozpatrywana na 5 lat przed złożeniem wniosku o rozwiązanie małżeństwa oraz na 3 lata po tym, jak poszkodowany współmałżonek powinien był wiedzieć („should have known”) o dyssypacji.
Jeśli jeden ze współmałżonków ma powody, by sądzić, że może mieć aktualne roszczenie o dyssypacji przeciwko drugiemu współmałżonkowi, ważne jest, aby jak najszybciej porozmawiał z adwokatem, aby mógł złożyć w odpowiednim czasie roszczenie o dyssypację oraz zawiadomienie o zamiarze złożenia tego typu roszczenia.
Jak w przypadku każdego rodzaju postępowania prawnego, najlepsza obrona przed roszczeniami o dyssypację będzie zależeć od szczegółów oskarżenia. Na przykład można zakwestionować twierdzenie współmałżonka, że małżeństwo rozpadało się podczas określonej daty. W niektórych przypadkach może to być jednak stosunkowo trudne do udowodnienia, ale w innych rzeczywiście nie było żadnych oznak zbliżających się kłopotów.
Najbardziej przekonującą obroną jest jednak to, że pieniądze lub majątek zostały wykorzystane na cele małżeństwa, nawet jeśli zostało to dokonane bez zgody lub wiedzy współmałżonka. Wymaga to ostatecznego dowodu, ponieważ niejasne twierdzenia o pomocy małżeństwu nie są uważane za wystarczające. Na przykład jeden współmałżonek mógł wypłacić pieniądze ze wspólnego konta oszczędnościowego lub dokonać wcześniejszej wypłaty z karami z konta emerytalnego bez powiadomienia współmałżonka. Jeśli wykorzystał te pieniądze na wycieczkę z kochanką na Karaiby, prawdopodobnie zostaną one uznane za roztrwonione, zakładając, że spełnione zostały kryteria czasowe. Z drugiej strony, jeśli wykorzystał te pieniądze, aby spłacić pozostały dług za samochód kupiony podczas małżeństwa, pieniądze zostały wydane na spłatę długu małżeńskiego, a zatem nie zostały roztrwonione.
Odszkodowanie
Jeżeli sąd stwierdzi, że jeden współmałżonek roztrwonił majątek, środkiem zaradczym jest podział pozostałego majątku małżeńskiego w sposób rekompensujący pokrzywdzonemu współmałżonkowi jego straty. Pokrzywdzony współmałżonek może otrzymać udział w majątku małżeńskim większy niż ten, który otrzymałby, gdyby nie doszło do dyssypacji.
Powyższe informacje nie powinny być traktowane jako porady prawne w jakiejkolwiek istniejącej lub potencjalnej sprawie, oraz nie powinny być traktowane jako tworzenie formalnej relacji adwokat-klient.
Zapraszamy do kontaktu telefonicznego, aby umówić się na poufną konsultację w sprawie prawa rodzinnego w Illinois.
Katarzyna Brukało
Brukalo Law, P.C.
Tel: 312-450-3630
www.Facebook.com/BrukaloLaw
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
