Chociaż implanty dentystyczne zapewniły tysiącom pacjentów możliwość uzupełnienia brakujących zębów, nie każdego pacjenta stać na leczenie implantologiczne. Stan zdrowia i struktura kości też może uniemożliwiać wszczepienie implantów.
Implantologia nie jest rozwiązaniem dla każdego pacjenta. Przeciwwskazaniami do wstawienia zębów są przede wszystkim: choroby nowotworowe, choroby układu krzepnięcia, cukrzyca, urazy w jamie ustnej, ciąża i palenie papierosów. Również alergia na materiały stosowane w implantologii nie pozwala na wszczepienie implantu.
Główne przyczyny dyskwalifikujące pacjentów do wstawienia implantów to:
- Niewystarczająca gęstość kości:
Implanty dentystyczne wymagają mocnej kości szczęki do podparcia. Jeśli pacjent utracił znaczną część kości w wyniku choroby przyzębia, urazu lub długotrwałej utraty zębów, może brakować mu struktury niezbędnej do bezpiecznego utrzymania implantów. Przeszczep kości może czasami pomóc, ale nie zawsze jest wykonalny dla każdego pacjenta.
- Przewlekłe problemy zdrowotne
Stany takie jak niekontrolowana cukrzyca, zaburzenia odporności lub problemy z krzepliwością krwi mogą zwiększać ryzyko niepowodzenia implantu lub powikłań. W przypadku tych pacjentów operacja może być ryzykowna, a gojenie nie przebiegać zgodnie z planem.
- Leki i styl życia
Niektóre leki, szczególnie te wpływające na metabolizm kości, mogą negatywnie wpływać na integrację implantu. Ponadto nałogowym palaczom i osobom uzależnionym od alkoholu często odradza się wszczepianie implantów ze względu na słaby potencjał gojenia i ryzyko infekcji.
- Wiek i ogólny stan zdrowia
Starsi pacjenci, szczególnie ci z wieloma problemami zdrowotnymi, mogą być narażeni na znaczne ryzyko podczas operacji implantologicznej.
Wstawianie zębów to zabieg służący przywróceniu estetyki i funkcjonalności uzębienia. Możliwości w zakresie leczenia jest wiele. Poza popularnymi implantami zębowymi, pacjenci mogą zdecydować się na wykonanie protezy zębowej lub mostu protetycznego.
Protezy wymagają od pacjenta nienagannej higieny jamy ustnej. Przyzwyczajenie się do ich użytkowania wymaga również nieco czasu. Po kilku latach konieczna jest wymiana protezy zębowej na nową.
Alternatywą dla implantów może być proteza, niezależnie od tego, czy jest to proteza całkowita czy pełna zastępująca wszystkie zęby, czy też proteza częściowa zastępująca tylko jeden lub kilka zębów.
Proces konstruowania protezy rozpoczyna się od kompleksowego badania i prześwietleń rentgenowskich. Celem tego badania jest ocena dziąseł i znajdującej się pod nimi kości pod kątem pozostałych cyst lub złamanych końcówek korzeni. Niektórzy pacjenci mogą wymagać operacji protetycznej w celu usunięcia złamanych końcówek korzeni lub odtworzenia kształtu grzbietów kostnych, aby umożliwić lepsze dopasowanie protezy.
Po stwierdzeniu, że dziąsła i kość są zdrowe, pobiera się wyciski. Obecnie istnieją dwa rodzaje wycisków, tradycyjny z wykorzystaniem masy wyciskowej w łyżce do wykonania gipsowego opatrunku szczęki. Drugi rodzaj wycisków powstaje dzięki zaawansowanej technologii cyfrowej. To skan szczęki z kamery, przesłany przez Internet do laboratorium dentystycznego, które za pomocą drukarki 3D konstruuje model szczęki.
W przypadku obu technik laboratorium wykonuje woskową obręcz, aby zarejestrować wzajemne położenie szczęk. Na podstawie punktów anatomicznych dentysta określa linię uśmiechu nowej protezy, linię środkową zębów, które mają zostać użyte, dobór odcienia i wreszcie fonetykę. Fonetyka to umiejętność wypowiadania słów. Fonetyka pacjenta zależy od położenia warg, języka i policzków względem brzegu wosku.
Laboratorium dentystyczne montuje modele szczęk, technik wybiera kształt zębów zgodnie z zaleceniami dentysty, osadza zęby w woskowych obręczach i zwraca je dentyście w celu tzw. przymierzania wosku. Podczas tej wizyty woskowe obręcze umieszczane są w ustach pacjenta i oceniana jest linia uśmiechu, kształt i odcień zębów oraz sprawdzany jest „zgryz”.
Po otrzymaniu nowej protezy pacjent musi zrozumieć, że należy ćwiczyć wymowę; że dziąsła muszą się dopasować, dodatkowo należy nauczyć się nowej techniki żucia.
Po założeniu protezy zwykle odbywa się kilka wizyt kontrolnych w celu dostosowania protezy to jamy ustnej pacjenta. Zdarza się, że brzegi protez mogą być zbyt długie, co powoduje, że proteza będzie luźna podczas jedzenia, czasami niektóre dziąsła mogą być cienkie, co powoduje bolesne miejsca ucisku. Po regulacji proteza jest osadzona, a pacjent uczy się z nią funkcjonować.
Protezy zbierają zanieczyszczenia, bakterie i kamień nazębny, podobnie jak normalne zęby. Jeśli pacjent nie przestrzega higieny protezy, może wystąpić ból dziąseł, nieświeży oddech i dalsza utrata kości z powodu podrażnienia.
Protezy istnieją od bardzo dawna, jednakże technika ich produkcji i materiały, z których są wykonane, uległy radykalnej poprawie. Protezy wykonane dzisiaj różnią się od tych, które nosili nasi dziadkowie.
Nowoczesne protezy zębowe powstają z wykorzystaniem coraz to bardziej zaawansowanych technologii. Jeszcze do niedawna wybór metod tworzenia protez był bardzo ograniczony, podobnie jak rodzaje materiałów używanych do ich przygotowywania. Obecnie, dzięki najnowszym technologiom i materiałom, protezy są dużo wygodniejsze do noszenia i przyjaźniejsze dla jamy ustnej i dziąseł.
Protezy mogą być częściowe lub całkowite.
Protezy częściowe stosuje się w przypadku mniejszych przerw między zębami, a protezy całkowite w przypadku braku wszystkich zębów.
Inną opcją są mostki dentystyczne. Most może obejmować lukę pozostawioną przez brakujące zęby i być zakotwiczony w sąsiadujących zębach naturalnych. Takie podejście przywraca funkcjonalność bez konieczności inwazyjnej operacji.
Na uwagę w tym temacie zasługuje także fakt wyboru doświadczonego protetyka i lekarza dentysty.
Doświadczeni protetycy wnoszą nieocenioną wiedzę specjalistyczną, zwłaszcza gdy implanty nie są opcją najlepszą dla pacjenta. Lekarze i protetycy posiadający wszechstronne szkolenie w zakresie tradycyjnej protetyki i skomplikowanych przypadków odtwórczych, są w stanie projektować skuteczne, niechirurgiczne rozwiązania dostosowane do potrzeb każdego pacjenta. Protetycy, podobnie jak lekarze periodonci, mają dodatkowo 2-3 lata rezydencji po ukończeniu czterech lat szkoły dentystycznej. Lekarz periodonta upewnia się, że struktura kości wokół zębów jest prawidłowa. Protetyk odpowiedzialny jest za przygotowanie mostka i innych ruchomych części. Dzięki wieloletniemu leczeniu różnych przypadków mogą zapewnić indywidualne opcje protetyczne oraz satysfakcję estetyczną i funkcjonalną.
Dorothy A. Anasinski, D.D.S.
Specialist in Periodontics and Dental Implants
Assistant Clinical Professor,
Postgraduate Periodontics, University of Illinois
Diplomat, American Board of Periodontology
Dental Specialists of Niles, P.C.
