Nieśmiertelność to marzenie wielu ludzi, ale dla większości gatunków na Ziemi obietnica takiej długowieczności pozostaje poza zasięgiem - chyba że jest się meduzą znaną naukowo jako Turritopsis dohrnii, nazywaną „nieśmiertelną meduzą”. Cykl życia większości meduz zaczyna się od zapłodnionego jaja, które rozwija się do stadium larwalnego zwanego planulą. Ostatecznie planula przyczepia się do powierzchni i tworzy rurkowatą strukturę zwaną polipem. Te polipy ostatecznie pączkują i odrywają się w efyrę, czyli młodą meduzę, a te pływające młode rozwijają się w dorosłe meduzy zdolne do rozmnażania płciowego.
Większość gatunków meduz w tym momencie kończy i ostatecznie umiera, jak każdy inny gatunek na Ziemi - ale nie Turritopsis dohrnii. Zamiast tego, gdy to stworzenie zostanie uszkodzone z jakiegokolwiek powodu, może powrócić do postaci grudki żywej tkanki, która ostatecznie zamienia się z powrotem w polipa, a jego proces rozwojowy powtarza się raz jeszcze. Oczywiście, ta meduza nie jest odporna na liczne niebezpieczeństwa oceanu - czy to ze strony drapieżników, czy zmiany klimatu - ale jeśli pozostawi się je samym sobie, te niesamowite stworzenia mogą po prostu żyć wiecznie.
Chociaż nieśmiertelna meduza jest wyjątkiem w długowieczności w królestwie zwierząt, istnieje kilka innych organizmów, które potrafią dokonać podobnych wyczynów. Planarie (Planarian worms) wykazują nieograniczoną zdolność do regeneracji i mogą stać się dwoma robakami, gdy zostaną przecięte na pół. Ponadto bakteria Deinococcus radiodurans jest odporna na praktycznie wszystko, ponieważ może ponownie złożyć swój genom i skutecznie powrócić do życia nawet po intensywnym cieple lub promieniowaniu - wyczyn, który zyskał tej wytrzymałej bakterii trafny przydomek „mikrobiom Łazarza”. Może więc nieśmiertelność nie jest niemożliwa.
jm
