Park Narodowy Akadia położony jest na północno wschodnim krańcu Stanów Zjednoczonych u skalnych wybrzeży Oceanu Atlantyckiego w stanie Maine. Można śmiało powiedzieć, że turyści na szczycie najwyższej góry parku, wznoszącej się 466 m (1530 ft) nad poziomem morza Mt Cadillac, jako pierwsi w USA mogą oglądać wschód słońca.
Akadia obejmuje 142 km kw. (35,000 akrów) dwóch wysp: Mount Desert Island i Isle Au Haut oraz półwyspu Schoodic, pozostając w strefie klimatu umiarkowanego, morskiego. Temperatury latem sięgają 20-27 stopni Celsjusza (70-80 F), mgła jest częstym zjawiskiem, co poza utrudnieniem w prowadzeniu samochodu daje fantastyczne efekty świetlne, tak doceniane przez zawodowych fotografików. Zima, trwająca od listopada do kwietnia, przynosi średnio 1500 mm opadów śniegu.
Należąca do Akadii część wybrzeża Oceanu Atlantyckiego zbudowana jest z wulkanicznych i przeobrażonych skał. Najstarszymi skałami regionu są łupki metamorficzne powstałe w wyniku oddziaływania wysokiej temperatury wnętrza ziemi na mułowce osadzone 500 milionów lat temu na dnie ówczesnego morza. Dominujące w Akadii granity to magma, która powoli zastygając pod powierzchnią ziemi wykrystalizowała swoje główne składniki: kwarc, skalenie oraz mikę, czyli łyszczyk. Młodsze generację granitowych intruzji wciskały się w potrzaskane skały co najmniej czterokrotnie w ciągu geologicznych dziejów, co wyraźnie widać po zróżnicowaniu granitów na drobno-, średnio- oraz grubokrystaliczne. W szczeliny wdzierała się wulkaniczna magma tworząc po zastygnięciu tzw. diabazowe dajki (diabaz to rodzaj skały, a dajka to jej kształt). Gnejs to z kolei granit zmiażdżony pod wpływem ogromnych sił tektonicznych z widoczną gołym okiem pasiastą teksturą.
Wspomniane skały były mocno erodowane podczas epok lodowych. Stojąc na górze Cadillac możemy obserwować wygładzone powierzchnie szczytów i grzbietów okolicznych wzgórz. Wiele tutejszych akwenów posiada wybitnie polodowcowy charakter, np. wypełniające typowo U-kształtną dolinę jezioro Bubble Pond a także Eagle i Echo Lake. Maksymalny rozwój lodowca przypadł około 18 tysięcy lat temu, z południową granicą zasięgu około 250 kilometrów na południe od Akadii. Od tamtej pory lądolód ulegał systematycznemu wytapianiu, aby 14 tysięcy lat temu całkowicie opuścić rejon. Wraz z uwolnieniem niewyobrażalnie wielkich mas wody nastąpiło globalne podniesienie poziomu morza. W rezultacie, wyszlifowane pod powierzchnią lodu górskie szczyty i grzbiety stały się tak podziwianymi dzisiaj morskimi zatokami i cyplami. Pomimo znacznej stabilizacji 10 tysięcy lat temu, poziom wody w oceanach nadal wzrasta w tempie około 5 centymetrów na sto lat
Tekst i zdjęcia
Autor jest właścicielem chicagowskiego biura podróży Exotica Travel organizującego wycieczki z polskim przewodnikiem m.in. do Akadii w październiku 2020. Szczegóły na stronie internetowej biura: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
