Połów łososia królewskiego (chinook salmon) w jeziorze Michigan może w przyszłości znacznie się zmniejszyć ze względu na nawyki żywieniowe tego gatunku.
Naukowcy z Illinois-Indiana Sea Grant i Purdue University sprawdzili, czym dokładnie żywi się pięć gatunków ryb łownych żyjących w jeziorze Michigan, aby lepiej zrozumieć dietę łososi i pstrągów.
Okazało się, że chinook salmon (łosoś królewski), podstawa rekreacyjnego rybołówstwa w Lake Michigan, był najbardziej wybiórczy, żywiąc się prawie wyłącznie żywą rybą, alozą tęczową (alewife).
To gatunek ryby z rodziny śledziowatych występujący pierwotnie w północno zachodnim Atlantyk od zatoki Św. Wawrzyńca i Nowej Szkocji po Karolinę Północną oraz jeziora Seneca i Cayuga w stanie Nowy Jork.
Promocja
Introdukowana w jeziorze Ontario rozprzestrzeniła się po wszystkich Wielkich Jeziorach. Była to najliczniejsza ryba na jeziorze Michigan w latach 60. i na początku lat 70. XX wieku.
Ale w ciągu ostatnich kilku dekad łańcuch pożywienia gatunków w jeziorze Michigan został dramatycznie zmieniony przez inwazyjne małże, które odfiltrowały większość planktonu jeziora - głównego źródła pokarmu.
Tymczasem agencje federalne i stanowe wspólnie kontynuowały zarybianie jeziora Michigan milionami sztuk łososia królewskiego każdego roku, które z kolei żarliwie zjadały alozę tęczową
Od 2012 r. populacja łososia spadła o 57 procent, ale i tak populacja alozy była rekordowo niska w 2017 r.
Chociaż aloza tęczowa pozostają główną zdobyczą dla wszystkich pstrągów i łososi z jeziora Michigan, badania sugerują, że wiele gatunków dostosowuje się do innej diety.
Najmniej elastyczny pod tym względem jest łosoś królewski. Naukowcy z Purdue University ustalili, że aloza znajdowała się w około 97% żywności znalezionej w żołądkach łososi królewskich.
"Łosoś królewski nadal konsumuje żywe organizmy, więc może być bardziej wrażliwy niż inne gatunki” - stwierdził Benjamin Leonhardt, który przeprowadzał badania.
Od 45 lat Amerykański Instytut Geologiczny prowadzi badania w jeziorze Michigan w celu oszacowania liczebności drapieżnych ryb na głębokościach od 5 do 114 metrów, co stanowi około 60 procent jeziora.
W 1973 r. naukowcy oszacowali, że na tych głębokościach przebywa 95,000 ton metrycznych alozy tęczowej. W ubiegłym roku odnotowano ponad 1,000-krotny spadek tej liczby, do najniższego poziomu: 90 ton metrycznych życia.
Redukcja liczebności alozy tęczowej nastąpiła na długo przed tym, jak inwazyjne małże przeczesały jezioro z jego planktonu, podstawy łańcucha pokarmowego.
W poszukiwaniu pokarmu dochodzi też do migracji łososia królewskiego z jeziora Huron do Michigan w poszukiwaniu pożywienia. To spowodowało spadek populacji alozy tęczowej w jeziorze Michigan.
Gatunek ten nigdy nie rozmnażał się w jeziorze Superior, w którym łososie żywią się innymi rybami. Ale łosoś z Lake Superior jest również znacznie mniejszy.
Duża sztuka z Lake Superior to 6 lub 7 funtów. W jeziorze Michigan ma ponad 20 funtów, a niektóre ponad 30.
Eksperci wskazują, że w ciągu ostatnich 20 lat zmniejszyły się połowy i waga łososia. W nowym raporcie wykazano, że łosoś i pstrąg złowiony we wschodniej części jeziora Michigan miał znacznie bardziej zróżnicowaną dietę.
Podczas gdy żywe stworzenia stanowiły 90 procent diety pstrąga brunatnego w zachodnim akwenie jeziorze Michigan, stanowiły nieco ponad 20 procent jego pożywienia po wschodniej stronie.
Naukowcy twierdzą, że może to wynikać z mniejszej ilości alozy tęczowej na wschodzie. Zachodnie brzegi są głównie skaliste, łatwiej jest ukryć się takim rybom. Aloza tęczowa czasem łowiona jest przez wędkarzy oraz wykorzystywana do produkcji karmy dla zwierząt. Nadmierne połowy, zanieczyszczenie wód przyczyniają się do spadku jej liczebności.
JT
