Kiedy pary, które mają dzieci, nie są już razem, kłótnie dotyczące czasu rodzicielskiego, często stają się centralnym punktem rozwodu lub separacji prawnej; w tym kłótnie o to, który z rodziców otrzyma więcej czasu z dziećmi.
Przed 1 stycznia 2016 r. opiekunem reprezentacyjnym („residential custodian”) lub głównym rodzicem mieszkającym z dzieckiem („primary residential parent”) był zazwyczaj rodzic, z którym dzieci spędzały większość nocy i którego adres był używany do celów szkolnych i prawnych. W zależności od okoliczności danej sprawy, drugiemu z rodziców generalnie przyznawano wizyty („visitation”) z dziećmi.
Od 1 stycznia 2016 r. sądy nie określają żadnego z rodziców w sposób wyżej wymieniony. Teraz sądy dokonują podziału obowiązków rodzicielskich („allocation of parental responsibilities”), który obejmuje ustalenie harmonogramu czasu rodzicielskiego („parenting time”) oraz przydział autorytetu podejmowania najważniejszych decyzji („major decisions”) dotyczących dziecka. Przydzielenie autorytetu podejmowania najważniejszych decyzji określa, który rodzic może podejmować najważniejsze decyzje dotyczące opieki zdrowotnej („healthcare”), edukacji, zajęć poza szkolnych i wychowania religijnego („religious upbringing”), lub określa, że obydwoje z rodziców będą dzielić obowiązki tej roli.
Zgodnie ze statutem prawa rodzinnego w Illinois wszystkie strony, (jeżeli są reprezentowane przez adwokatów, to za pośrednictwem swoich adwokatów) muszą złożyć w sądzie proponowany plan wychowawczy w ciągu 120 dni od doręczenia lub złożenia wniosku o rozwód („Petition for Dissolution of Marriage”), jeśli nie wydano orzeczenia w sprawie przydziału czasu rodzicielskiego („allocation judgment”).
Niezależnie od różnic osobistych, niektóre pary są w stanie współpracować i uzgodnić plan wychowawczy, jeśli chodzi o ich dziecko lub dzieci. W przypadkach, w których rodzice nie są w stanie zgodzić się na warunki podziału obowiązków rodzicielskich („allocation of parental responsibilities”) podział tych obowiązków rozstrzygnie sędzia.
‘Ustawa Stanu Illinois o Małżeństwie i Rozwiązywaniu Małżeństwa’ („Illinois Marriage and Dissolution of Marriage Act”) wymaga od sądu rozważenia najlepszego interesu dziecka („best interest of the child”) i określenia czasu rodzicielskiego zgodnie ze wszystkimi istotnymi czynnikami („relevant factors”). Czynniki te obejmują:
- Czas, który każdy rodzic chce spędzić z dzieckiem;
- Życzenia dziecka, jeśli jest wystarczająco dojrzałe, aby uzasadnić pragnienia;
- Ile czasu każdy rodzic spędził opiekując się dzieckiem w ciągu ostatnich dwóch lat;
- Czy rodzice uzgodnili wcześniej warunki opieki;
- Jak dziecko współdziała z każdym rodzicem i członkami rodziny;
- Zdolność dziecka do przystosowania się do domu, społeczności i szkoły;
- zdrowie fizyczne i psychiczne każdego rodzica i dziecka;
- Potrzeby dziecka;
- Czy każdy rodzic jest skłonny stawiać potrzeby dziecka na pierwszym miejscu;
- Praktyczność ustalenia opartego na odległości między domem każdego z rodziców a rozkładem dnia dziecka;
- Zdolność rodziców do współpracy, aby plan zadziałał;
- Gotowość każdego rodzica do budowania znaczącej relacji z dzieckiem;
- Wszelkie groźby przemocy wobec dziecka, znęcanie się nad dzieckiem lub status rodzica, jako ‘przestępca seksualny’;
- Wszelkie inne czynniki, o których sąd zdecyduje, że są istotne.
Inne istotne czynniki mogą obejmować prawie wszystkie informacje, którymi dysponuje sąd, dotyczące zachowania rodziców.
Powszechnym błędem jest przekonanie, że gdy dziecko osiągnie określony wiek, będzie miało możliwość wyboru rodzica, z którym będzie mieszkać, lub dyktowania warunków czasu rodzicielskiego. To po prostu nie dotyczy prawa stanu Illinois. Życzenia dziecka są zawsze brane pod uwagę, ale nie tylko wiek dziecka ma znaczenie. Sądy na ogół biorą pod uwagę przede wszystkim poziom dojrzałości („maturity level”) dziecka i powody, dla których dziecko preferuje taki a nie inny podział czasu rodzicielskiego.
W Illinois większość sądów wymaga, aby rodzice zaangażowani w spór o czas rodzicielski uczestniczyli w mediacji („mediation”). Udana mediacja może potencjalnie zaoszczędzić rodzicom dużo czasu, pieniędzy oraz irytacji. Ponieważ osiągnięcie porozumienia podczas mediacji wymaga, aby rodzice mieli możliwość otwartego przemawiania między sobą oraz z mediatorem („mediator”), warunki („terms”) omawiane w mediacji są brane pod uwagę, jako negocjacje i są generalnie niedopuszczalne, jako dowody („evidence”) w sądzie. Jeżeli w wyniku mediacji dojdzie do porozumienia, umowa nie będzie wiążąca, dopóki nie zostanie wpisana w orzeczenie sądowe („Court Order”) i podpisana przez sędziego.
Mediacja może być niezwykle przydatna, jako sposób na uniknięcie przedłużających się sporów sądowych. Nawet w okolicznościach, w których wszystkie kwestie związane z czasem rodzicielskim nie mogą zostać całkowicie rozwiązane po mediacji, często zdarza się, że w wyniku mediacji dochodzi do częściowych uzgodnień („partial agreements”) a propos pewnych zagadnień dotyczących dzieci, takich jak harmonogram świąteczny („holiday schedule”) czasu rodzicielskiego.
Powyższe informacje nie powinny być traktowane jako porady prawne w jakiejkolwiek istniejącej sprawie, oraz nie powinny być traktowane jako tworzenie formalnej relacji adwokat-klient.
Katarzyna Brukało
Brukalo Law, P.C.
Tel: 312-450-3630
www.Facebook.com/BrukaloLaw
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
