Przypadki poślizgnięć oraz upadków („slip and fall”) należą do najtrudniejszych do udowodnienia w stanie Illinois.
Poszkodowany musi udowodnić: a) że istniał stan niebezpieczny (np. wyciek; dziura; przedmiot, na którym można się potknąć lub poślizgnąć), b) że właściciel („owner”) lub zarządzający („manager”) nieruchomości wiedział lub powinien był wiedzieć („knew or should have known”) o stanie niebezpiecznym, i c) że stan niebezpieczny istniał przez czas wystarczający do podjęcia kroków w celu skorygowania lub ostrzeżenia ludzi.
Zgodnie z prawem stanu Illinois istnieje kilka głównych rodzajów przypadków poślizgnięć oraz upadków.
Poślizgnięcie oraz upadek na chodniku miejskim („municipal sidewalk”)
Przypadek poślizgnięcia oraz upadku na chodniku miejskim wiąże się z krótszym terminem na złożenie pozwu (sprawa może podlegać przedawnieniu po roku od daty przypadku).
Jest też mnóstwo decyzji sądowych („case law”) określających rozmiar wady („defect”) na chodniku, przy którym jednostka miejska ma obowiązek świadomości („awareness”) o danej wadzie. Jeśli pęknięcie na chodniku jest tak duże, że każdy rozsądny człowiek („reasonable person”) może to zobaczyć, jednostka miejska może obronić zarzuty poszkodowanego w ramach doktryny „otwartej i oczywistej” („open and obvious doctrine”), która stanowi, że osoba chodząca po chodniku musi zachować należytą staranność („exercise reasonable care”) dla własnego bezpieczeństwa. Jeśli pęknięcie jest tak małe, że nie można go zobaczyć, wtedy jednostka miejska może twierdzić, że jest zbyt małe („de minimus”), aby jednostka miejska była odpowiedzialna.
Często udowodnienie winy może zależeć od faktów dotyczących oświetlenia („lighting”) i warunków na drodze („traffic conditions”). Jeśli jest to główna ulica w dzielnicy handlowej („commercial area”), która jest dobrze oświetlona, poszkodowany może argumentować, że jednostka miejska będzie odpowiedzialna za nieco mniejszą wadę, ponieważ oczekuje, że wielu ludzi przemierzy ten obszar. Alternatywnie, dzielnica mieszkalna („residential area”) może wymagać większej wady niż dzielnica handlowa, żeby osoba poszkodowana mogła udowodnić stan niebezpieczny na chodniku.
Istnieje również wymóg, aby osoba korzystająca z chodnika była „zamierzonym i dozwolonym użytkownikiem” („intended and permitted user”), co oznacza, że nie można chodzić po jezdni - z wyjątkiem pewnych ograniczonych okoliczności, takich jak naprawa chodnika.
Przypadki poślizgnięć i upadków na chodniku miejskim należą do najtrudniejszych przypadków do udowodnienia w Illinois. Lecz prawo według decyzji sadowych stale się zmienia. Możliwość udowodnienia winy zależy w dużej mierze od konkretnych faktów danej sprawy.
Poślizgnięcie oraz upadek na śniegu i lodzie
Prawo stanu Illinois wymaga, aby osoba poszkodowana udowodniła, że poślizgnęła się na śniegu lub lodzie, które nagromadziły się nienaturalnie („accumulated unnaturally”).
Na przykład, jeśli osoba wchodząca do sklepu wejdzie w roztopiony śnieg przyniesiony z zewnątrz na butach innych klientów, poślizgnie się i upadnie, a następnie chce pozywać sklep lub jego służbę odśnieżania o odszkodowanie, to prawdopodobnie nie zwycięży. Przypadki śniegu przyniesionego z zewnątrz na butach są ogólnie uważane za „naturalne nagromadzenie” („natural accumulation”). Podobnie jest trudno udowodnić winę w przypadku poślizgnięcia i upadku na parkingu, gdzie nie ma wady innej niż śliski śnieg, który co dopiero spadł.
Jeśli osoba poszkodowana może wykazać, że właściciel lub zarządzający („manager”) nieruchomości miał obowiązek usunięcia śniegu lub lodu i zrobił to niedbale („negligently”), może mieć lepsze szanse udowodnienia winy.
Poślizgnięcie oraz upadek na śliskiej substancji („slippery substance”); np. poślizgnięcie oraz upadek w sklepie
Typowy scenariusz to zakupy w sklepie spożywczym, gdzie osoba może się na czymś poślizgnąć. Prawo wymaga, aby osoba poszkodowana udowodniła: a) na czym się poślizgnęła; b) poprzez dostarczenie rozsądnego dowodu („reasonable proof”), że sklep wiedział lub powinien był wiedzieć, że stan niebezpieczny był w tym miejscu, gdzie osoba poszkodowane się poślizgnęła; oraz c) że stan niebezpieczny istniał przez wystarczający okres czasu, w którym sklep mógł go usunąć.
Czasami jest dostępne nagranie wideo ze sklepu, na którym widać, kiedy pojawia się stan niebezpieczny, kto umieszcza substancję na podłodze, kto był świadomy istnienia stanu niebezpiecznego oraz czy był widoczny stan niebezpieczny.
Sklep także może obronić zarzuty poszkodowanego w ramach doktryny „otwartej i oczywistej”, która stanowi, że osoba musi zachować należytą staranność dla własnego bezpieczeństwa. Istnieją nieliczne przypadki, w których poszkodowany może starać się udowodnić winę sklepu argumentując ze sklep spowodował rozproszenie („distraction”) osoby poszkodowanej, podczas którego nie zauważyła ta osoba stanu niebezpiecznego na podłodze.
Wspólnym wątkiem licznych spraw związanych z odpowiedzialnością lokali za poślizgnięcia oraz upadki jest to, że są one niekorzystne dla osoby poszkodowanej. Generalnie prawo utrudnia osiągnięcia sukcesu w tego typu roszczeniach, lecz zapewnia jednocześnie, że właściciele oraz zarządzający nieruchomości zadbają o usunięcie wad w rozsądnym czasie.
Powyższe informacje nie powinny być traktowane jako porady prawne w jakiejkolwiek istniejącej sprawie, oraz nie powinny być traktowane jako tworzenie formalnej relacji adwokat-klient.
Katarzyna Brukało
Brukalo Law, P.C.
Tel. 312-450-3630
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
www.BrukaloLaw.com
Dwie lokalizacje – Chicago (Downtown) i Park Ridge
