Kiedy Michele Lee mieszkała w Glenview, zajmowało jej 1.5 godziny, aby dostać się do pracy w Aon Center przy użyciu transportu publicznego. Jeśli miała szczęście. Dojazdy do pracy wymagały od niej skorzystania z dwóch autobusów i pociągu Metra.
Ale jeśli przegapiła któryś z nich, miała niewielkie szanse na dotarcie do pracy – wspomina Lee, która zaczęła korzystać z wózka elektrycznego w 2003 roku po wypadku samochodowym, w wyniku którego została sparaliżowana od pasa w dół.
Nawet dotarcie do przystanku autobusowego w Glenview stanowiło wyzwanie, ponieważ nie było tam chodnika. Oznaczało to, że zimą „nie było sposobu, aby dostać się do centrum” – powiedziała.
Historia Lee nie jest niczym wyjątkowym – wynika z nowego raportu Metropolitan Planning Council, który przedstawia wyzwania, z jakimi mierzą się osoby starsze i niepełnosprawne, korzystające z transportu publicznego na terenie Chicago.
Raport jest wynikiem dwuletniego badania przeprowadzonego w północno-wschodnim Illinois, które obejmowało rozmowy i spotkania z prawie 100 osobami.
„Jako osoba, u której w wieku 30 lat rozwinęło się upośledzenie wzroku, sama zaczęłam polegać na transporcie publicznym” – powiedziała MarySue Barrett, prezes Metropolitan Planning Council. „Rozumiem frustrację ludzi, zmuszonych poruszać się w systemie, który nie został zaprojektowany w celu zaspokojenia ich unikalnych potrzeb”.
Przeglądając dostępność systemów transportowych, autorzy badania znaleźli fragmentaryczną mozaikę systemów obsługiwanych przez różne agencje, o różnych godzinach działania, dostępności, zasadach i taryfach. „Nawigacja jest przerażająca” – powiedziała Barret. „Transport powinien odbywać się w sposób bezproblemowy”.
Raport wykazał również, że dostępność do transportu różni się w zależności od miejsca zamieszkania. „Ludzie mówili nam, że nie mogą opuścić swoich dzielnic – mieszkają w miejscach oferujących najlepszy dostęp, ale są ograniczeni tym, gdzie mogą się udać w innych rejonach, które nie oferują podobnych rozwiązań” – powiedziała Audrey Wennik, dyrektor ds. transportu w Metropolitan Planning Council. „Przewidywalność była kolejnym wyzwaniem w kwestii transportu. Ludzie denerwują się, że jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, będzie to dla nich katastrofa”.
Wyzwania transportowe skłoniły Lee do przeprowadzki do West Loop około 10 lat temu. Teraz wystarczy jej jeden autobus, aby dotrzeć do pracy, ale wciąż napotyka na swojej drodze trudności. W zatłoczonych autobusach w godzinach szczytu nie zawsze jej miejsce, aby mogła zmieścić się tam ze swoim wózkiem.
Brak dostępnych, niezawodnych opcji transportu publicznego i usług pasażerskich dostosowanych do wózków inwalidzkich, ogranicza zdolność Lee do spontaniczności. „Pójście na drinka z przyjaciółmi lub dotarcie na przełożoną wizytę lekarską, może być trudne do zrealizowania” – powiedziała.
W raporcie zawarto 32 zalecenia dotyczące możliwych usprawnień, w tym ustanowienie regionalnego koordynatora mobilności, w celu rozwiązania problemu różnic pomiędzy agencjami i stworzenia bardziej jednolitego systemu transportowego. „Musimy popracować nad spojrzeniem na kwestie transportu z perspektywy użytkowników” – powiedziała Wennink.
„Ulepszenia dla osób niepełnosprawnych i starszych przyniosą korzyści wszystkim” – twierdzi Barrett. „W pewnym momencie życia każdy może zostać dotknięty niepełnosprawnością, czy to z powodu starzenia się, pełniąc rolę opiekuna czy jako tymczasowy efekt powikłań po operacji” – powiedziała.
Monitor
